Από την δική του πλευρά το ΕΑΜ θέλησε να ξεκαθαρίσει την περιοχή πριν από την έλευση της εξόριστης κυβέρνησης. Ο Μελιγαλάς δεν έγινε θέατρο των εμφυλιοπολεμικών μαχών.
Ήταν έδρα των Ιταλών καραμπινιέρων (1941-1943), αλλά και ενός τμήματος του γερμανικού στρατού (1943-1944). Εκεί βρισκόταν ένα από τα πιο ισχυρά τμήματα των Ταγμάτων Ασφαλείας με 1.000 άνδρες στους οποίους είχαν προστεθεί κι άλλοι που ήρθαν, ένοπλοι αλλά και άμαχοι, κυνηγημένοι από την Καλαμάτα και τα γύρω χωριά. Υπολογίζεται ότι την εποχή της μάχης το χωριό είχε 7.000 άτομα.
Έπειτα από μάχες τριών ημερών (14, 15, 16 Σεπτεμβρίου) οι ΕΑΜμίτες κατέλαβαν την πόλη του Μελιγαλά και ακολούθησαν οι εκκαθαρίσεις στην αγορά Μπεζεστένι και στην περίφημη «Πηγάδα», που χρησίμευε για την ύδρευση.
Η ένταση των παθών συντέλεσε ώστε πολλοί από τους παραδοθέντες ταγματασφαλίτες να εκτελεστούν είτε από τους Ελασίτες, είτε από τα εξαγριωμένα πλήθη. Μάλιστα κάποιες φορές οι ίδιες οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ προσπάθησαν να συγκρατήσουν τα αγανακτισμένα πλήθη.
Τα γεγονότα του Μελιγαλά, όπως και εκείνα της Καλαμάτας αμαύρωσαν την εικόνα της ηγεσίας του ΕΑΜ, η οποία αρχικά αρνήθηκε το γεγονός των εκτελέσεων. Αργότερα όμως, αναγκάστηκε να αποδεχτεί τα γεγονότα και να τις καταδικάσει.
Πάντως οι μετριοπαθείς ηγέτες του ΕΑΜ, ο Αλέξανδρος Σβώλος και ο Στέφανος Σαράφης, επέμεναν ότι ακολουθούσαν αυστηρά τις εντολές της Προσωρινής Κυβέρνησης, και ήταν ξεκάθαρα κατά των εκτελέσεων.
Η Συμφωνία της Καζέρτας στις 26 Σεπτεμβρίου ήρθε να επιβεβαιώσει το ρόλο του ΕΛΑΣ ως συμμαχικής δύναμης και καταδίκασε τα δωσίλογα Τάγματα Ασφαλείας. Παράλληλα, με την ενθάρρυνση των άλλων χωρών της Ευρώπης που είχαν ήδη θεσμοθετήσει παρόμοιες διατάξεις, η κυβέρνηση της Απελευθέρωσης προέβει στη νομιμοποίηση των εκτελέσεων των δωσιλόγων, των Ταγμάτων Ασφαλείας, της Ειδικής Ασφάλειας της Χωροφυλακής και άλλων πιο μικρών οργανώσεων
Ο αριθμός των θυμάτων ποικίλλει ανάλογα με το ποιος τους μετράει. Τα συσσωρευμένα μίση, οι χρόνιες εμφύλιες διαμάχες και κυρίως ο αγώνας για τη μελλοντική εξουσία φούντωναν τα μίση και όπλιζαν τα χέρια.
Μάλιστα, σε δημοσίευμα του ο «Ριζοσπάστης», υποστηρίζει ότι το αγριεμένο πλήθος ήταν εκτός εαυτού και με μαχαίρια και τσεκούρια προσπαθούσε να εκδικηθεί τους συνεργάτες των καταχτητών αλλά, ίσως, και να λύσει προσωπικές διαφορές. (Η αλήθεια για τον Μελιγαλά, «Ριζοσπάστης», 11.9.2005).
Μετά το 1982 η επίσημη κυβέρνηση σταμάτησε να συμμετέχει στις ετήσιες εκδηλώσεις για τον Μελιγαλά στο πλαίσιο της εθνικής συμφιλίωσης που διακήρυξε το ΠΑΣΟΚ.
Όλα τα επόμενα χρόνια το μνημόσυνο για τα θύματα του Μελιγαλά διεξάγεται από τον «Σύλλογο θυμάτων», έχει χαρακτήρα οικογενειακό και τοπικό.
Όλα τα επόμενα χρόνια το μνημόσυνο για τα θύματα του Μελιγαλά διεξάγεται από τον «Σύλλογο θυμάτων», έχει χαρακτήρα οικογενειακό και τοπικό.
Σήμερα οι νοσταλγοί του παρελθόντος, προσπαθούν να επαναφέρουν το μίσος που δηλητηρίασε την μετεμφυλιακή Ελλάδα.
Κανείς δεν μπορεί να κρίνει σήμερα με το πρίσμα του χθες. Ο αδελφοκτόνος πόλεμος δεν μπορεί να δικαιώσει τις φρικαλαιότητες της μιας ή της άλλης πλευράς.
Η Ελλάδα ζει σήμερα μια τραγική κατάσταση και το μόνο που πραγματικά χρειάζεται είναι η εθνική συναίνεση.
Όχι στη λήθη, όχι στο μίσος, ναι στην κατανόηση, ναι στην εθνική ομοψυχία.
Κανείς δεν μπορεί να κρίνει σήμερα με το πρίσμα του χθες. Ο αδελφοκτόνος πόλεμος δεν μπορεί να δικαιώσει τις φρικαλαιότητες της μιας ή της άλλης πλευράς.
Η Ελλάδα ζει σήμερα μια τραγική κατάσταση και το μόνο που πραγματικά χρειάζεται είναι η εθνική συναίνεση.
Όχι στη λήθη, όχι στο μίσος, ναι στην κατανόηση, ναι στην εθνική ομοψυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου